Γυμνάσιο Νέας Αλικαρνασσού

Με τον όρο αραβική καλλιγραφία ή Ισλαμική καλλιγραφία αναφερόμαστε στην τέχνη της καλλιγραφίας όπως αυτή αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε στα πλαίσια της ισλαμικής τέχνης. Η καλλιγραφία κατέχει εξέχουσα θέση στην ισλαμική κουλτούρα και έχει τις ρίζες της στη θρησκεία, καθώς μέσω της γραφής και χειρόγραφων αντιτύπων μεταδόθηκε και διασώθηκε ο λόγος του Κορανίου, αναζητώντας παράλληλα τρόπους ώστε το πνευματικό κάλλος του να συμβαδίζει με τη φυσική ομορφιά του.

O περιεκτικός ορισμός της καλλιγραφίας ως «πνευματική γεωμετρία που παράγεται από ένα υλικό όργανο», όπως αυτός συναντάται σε πρώιμες ισλαμικές πηγές, καθοδήγησε την ανάπτυξη και εξέλιξή της. Ειδικά μετά τη hijra, δηλαδή την εξορία του Μωάμεθ στη Μεδίνα το 622, η αραβική γραφή εξευγενίστηκε και μετατράπηκε σε κύρια εικαστική έκφραση του Ισλάμ[1], εκφράζοντας αισθητικέςαρχές που αντανακλούν τις πολιτιστικές αξίες του μουσουλμανικού κόσμου. Στίχοι από το Κοράνιο ερμηνεύονται συχνά ως μνείες στην υψηλή θέση και αξία που κατέχει η γραφή, ενώ εν γένει, στον ισλαμικό κόσμο, η γραπτή φόρμα του Κορανίου και η αγιότητά του προσδίδει ιδιαίτερη αξία σε κάθε είδος γραπτού λόγου.

Επειδή η αντίληψη του Ισλάμ αποθάρρυνε την αναπαράσταση ανθρώπων και ζώων, ευνοήθηκε η ανάπτυξη της καλλιγραφίας σε υψηλά επίπεδα, αντικαθιστώντας τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Το Ιερό Βιβλίο του Ισλάμ γραφόταν αρχικά πρόχειρα πάνω σε διάφορα υλικά, όπως δέρμα ή διφθέρα, ωστόσο σύντομα θεωρήθηκε σημαντικό να διασωθεί υιοθετώντας συγχρόνως μία καλαίσθητη και ευδιάκριτη γραφή, γεγονός που επιπλέον ευνόησε τους αφηγητές του.Σε αντίθεση με άλλες σημαντικές παραδοσιακές σχολές καλλιγραφίας, ειδικότερα της κινεζικής, στην οποία το γραπτό κείμενο αντικατοπτρίζει την προσωπικότητα του καλλιγράφου και τη χρονική στιγμή της δημιουργίας του έργου, στην ισλαμική καλλιγραφία η σύνθεση χαρακτηρίζεται για τη διαχρονικότητά της, αποπνέοντας ένα μεγαλείο το οποίο καλείται να υπηρετήσει το χέρι του καλλιγράφου.