Γυμνάσιο Νέας Αλικαρνασσού

Πλέον αισθάνομαι περήφανη για τούτη την κίνηση των Ελλήνων. Αισθάνομαι περήφανη που πρόγονοί μου ύψωσαν το ανάστημά τους και είπαν πως θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους, να πετάξουν ελεύθεροι. Και ξέρετε κάτι; Για να είμαι εγώ σε αυτή τη θέση, να γράφω με αυτό το στυλό στο θρανίο μου, να λέω πως νιώθω και τι πιστεύω, άνθρωποι πάλεψαν. Άνθρωποι πολέμησαν, τραυματίστηκαν, σκοτώθηκαν. Άνθρωποι έχασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, ξεσπιτώθηκαν, πείνασαν. Κι' όμως, δεν πρόλαβαν όλοι να δουν την πατρίδα ελεύθερη.

Νιώθω μια υποχρέωση. Νιώθω ότι πρέπει να αποδείξω σ' αυτούς τους ανθρώπους, που παραμέρισαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι, ότι άξιζε τον κόπο. Ότι όντως έπρεπε να το τολμήσουν, Νιώθω την υποχρέωση να φανώ αντάξια της φήμης αυτής. Νιώθω ότι δεν πρέπει να καταχραστώ αυτό το δικαίωμα, αλλά να το χρησιμοποιήσω με σύνεση. Γιατί για να πετώ εγώ ελεύθερη, πολλά φτερά μάτωσαν.

μαθήτρια της Γ' Γυμνασίου